We gaan weer vol goede moed richting het CDTC, Jileyna laat haar vertrouwde lach weer zien wanneer we Mandy en Eric ophalen, ze heeft er zin in. Vandaag zal ze voor het eerst wat langer binnen werken en het werken op het dok overslaan. Ze gaat opnieuw weer vlot met Merel en Anna mee en heeft binnen echt ontzettend haar best gedaan. Ze hebben nu voor het eerst ook de tobii gebruikt en Jileyna liet ze meteen al zien hoe goed ze deze kan gebruiken, het bevestigd onze keuze om hier nu niet de focus op te leggen. Ze kan in het gebruik van haar computer zeker nog veel leren, maar we hebben hier zelf al zo veel met haar mee gedaan dat er op andere gebieden nu veel meer winst te behalen valt. Ze moppert dan ook even als ze merkt dat ze toch echt weer met haar handen aan het werk gaat en ze niet, net als met haar tobii, overal alleen maar naar hoeft te kijken.
Maar als ze eenmaal weer de smaak te pakken heeft is ze ontzettend gemotiveerd om verder te oefenen. Als er iets voor haar gehouden wordt krijgt ze al heel goed zelf haar arm ernaartoe. Het helpt nog steeds als je hierbij 1 hand neerlegt zodat ze zich kan focussen op de arm en hand waarmee ze de beweging moet maken. Vervolgens kan ze het nu met ondersteuning aan haar elleboog ook zelf vastpakken. Daarnaast hebben ze met ringen van verschillende materialen gespeeld, waarbij ze het eerst goed kon voelen en pakken en daarna samen gingen stapelen, maar de grote favoriet was de voelbak, waar ze steeds sensorisch integratie materiaal in verstopten die ze, wanneer ze deze uit de bak had gehaald dan ook met haar gingen gebruiken. Ze was helemaal in haar element en werd dan ook boos toen ze gingen opruimen, hierbij gaan vaak Jileyna’s armen door de lucht heen en als je dan net dicht bij haar staat dan slaat ze zo tegen je aan. Als dit thuis gebeurd laat ik haar altijd op de tobii zien, hoe ze kan zeggen dat ze het er niet mee eens is, of dat ze boos is (ze geeft namelijk heel goed aan wat ze leuk vind, maar als ze gefrustreerd is lijkt ze vaak niet meer het geduld te hebben de tobii te gebruiken) Merel gaf nu aan dat het natuurlijk fantastisch is als ze dit straks goed met haar computer aangeeft maar dat ze nu ook echt even fysiek haar frustratie kwijt moet kunnen en dat het zwaaien/ slaan met haar armen dan geen fijne optie is. We gaan proberen haar hier een andere optie voor te geven, zoals bijvoorbeeld in een balletje knijpen (die moet dan wel weer altijd in de buurt zijn) of door haar handen samen te knijpen of op haar schoot te duwen. Als ze haar fysieke onrust dan kwijt is kan ze daarna ook veel beter op de tobii aangeven wat er aan de hand is.
De tijd in het water ging vandaag iets minder, het zoute water blijft toch een dingetje en het binnen werken had haar al ontzettend veel energie gekost. Ze was dan ook snel afgeleid en vooral met alles om haar heen bezig. Toch zagen we dat nu ook haar rechterhand wat beter mee gaat doen. Links kan ze al heel goed de vin van Chabelita vasthouden en nu werkten ze er aan om dan steeds haar rechterhand erbij te brengen. Ook was ze met rechts in de tussentijd veel meer aan het aaien en aan het voelen.

Na de therapie gingen Mandy en Eric met Jileyna terug naar ons huis en hadden wij een middagje ‘vrij’. Even lekker ontspannen en nergens rekening mee hoeven houden. We zijn de auto ingesprongen en hebben een flink stuk gereden naar de grote knip. Dit moest een van de mooiste strandjes van het eiland zijn en een hele goede snorkelplaats.

Nu hadden wij weer net de pech dat er hier ’s morgens een kleine aardbeving was geweest. We hebben hier zelf niets van gemerkt. (hadden ’s nachts wel een stroomstoring gehad, waardoor alles eruit lag en we erg slecht hadden geslapen zonder airco en babyfoon, maar weten niet of dit met elkaar te maken had) Dit zorgde ervoor dat de zee veel onstuimiger was en je op dit fantastisch mooie plekje, werkelijk niets van de onderwaterwereld kon zien. Ook stond er een stormachtige wind, deze hebben we de afgelopen dagen hier al wel meer gehad en de lucht betrok vanaf het moment dat we het water uitkwamen waardoor we niet eens meer goed zijn opgedroogd. Maar wij zijn uiteraard wel meer gekke dingen gewend en laten dit de pret dan ook zeker niet drukken. Kelvin heeft heel wat mooie foto’s geschoten en ik heb op mijn gemak lekker een boekje gelezen, hier komen we in Nederland maar weinig aan toe.

’s Avonds zijn we op de terugweg weer langs karakter gereden, waar we de vorige keer in die tropische regenbui zaten. Het weer was nu dan opnieuw wat gek, maar het was wel droog en we werden daar op een prachtig plaatje getrakteerd en het eten was inderdaad zo goed als dat we overal al gehoord hadden, wat is het toch een fijn plekje.

Vanmorgen opnieuw naar het CDTC gereden voor alweer de laatste therapiesessie van deze week. Dit keer met zijn drietjes, Mandy en Eric zijn vadaag ook even samen een dagje op stap. Jileyna leek de gezelligheid op de achterbank wat te missen, maar had er gelukkig ook gewoon weer zin in. We mochten vandaag op een ander uitkijkpunt staan, hier konden we de therapie veel dichterbij volgen en zagen we echt haar gezichtsuitdrukking en konden we horen wat er tussendoor allemaal gezegd wordt. Dit maakt het nog veel specialer en Jileyna zocht nog wel een paar keer oogcontact, maar was er niet teveel door afgeleid dus waarschijnlijk wordt dit ons vaste plekje volgende week. Het ging vandaag weer veel beter in het water als de vorige dag. Dus het werd een mooie afsluiter van deze therapieweek waarbij ze zowel binnen als buiten goed haar best heeft gedaan.

Binnen heeft ze ‘gedart’ met balletjes tegen een wand met klittenband. De ballen moest ze wel eerst weer zelf uit de voelbak vissen, die nu schuin naast haar gezet werd. Hierbij moest ze niet alleen beide benen stevig op de grond houden, maar ook haar bovenlichaam draaien en dan nog gericht grijpen. Dat zijn wel 100 vliegen in 1 klap. Wanneer het moeilijk begint te worden vragen ze haar er nog 3 te doen voordat ze klaar is en het water in mag. De dolfijn als beloning werkt wel echt ontzettend goed. Ook hebben we nog geleerd dat je mondmotoriek sterk gekoppeld is aan je handen en voeten, deze gebieden liggen in je hersenen namelijk erg dicht bij elkaar. Jileyna is de hele dag erg met haar mond bezig, maakt veel geluidjes en knarst veel met haar tanden. Omdat we toch al zo intensief met haar handen bezig zijn willen ze haar mondmotoriek hier ook bij betrekken. Ze hebben hiervoor een trilstaafje gebruikt. Als je dit over haar handen en voeten laat gaan was ze ook meteen nog veel drukker met haar mond bezig. Thuis kunnen we dit straks met de elektrische tandenborstel proberen, door deze ook eerst op haar handen, voeten en rond haar mond te laten voelen zal het tandenpoetsen een stuk makkelijker worden en helpt het haar straks ook de gehele dag door om beter te slikken.

In het water heeft ze echt weer genoten vandaag

Eén moment moest Merel even streng voor haar zijn. Jileyna had geen zin meer om zelf de ringen goed vast te pakken en samen weg te gooien zodat Chabelita deze weer op kon halen. Ook hier heeft Merel haar weer even weggedraaid zodat ze goed haar aandacht kreeg en kon aangeven dat ze wilde dat ze dit 3 keer zelf zou doen en dat Chabelita het heel leuk zou vinden om haar de ringen weer terug te kunnen brengen, maar dat ze dit alleen zou doen wanneer Jileyna zelf de ring vast zou houden.

Nu zit de eerste helft van de therapie erop. Het voelt een beetje vreemd, de therapie is zo snel voorbij gegaan, maar aan de andere kant zijn we hier al zo gewend en voelt het alsof we er al een hele tijd zitten. Ook is er in deze eerste therapieweek al zoveel gebeurd. We hadden niet eens durven hopen dat we dit uit twee weken therapie zouden halen, laat staan al uit 1 week. Ze is pas op de helft, dus zijn zeer benieuwd wat ze nog meer gaat laten zien

We wensen iedereen vast een fijn weekend, wij gaan genieten van ons mooie huis, het eiland en van alle knuffels die Jileyna nu haar handen zoveel rustiger zijn kan geven.