Woensdag, we zijn alweer halverwege de tweede therapieweek en morgen gaan Mandy en Eric alweer terug naar Nederland. Vanaf de start van de therapie lijkt de tijd ineens wel voorbij te vliegen, op zich is dat ook niet gek want je bent hier elke dag vrij intensief mee bezig, maar toch voelt het wat vreemd om hier straks al afscheid van te moeten nemen.
Jileyna heeft weer een goede dag, ze zit erg goed in haar vel en is enorm gemotiveerd. Wanneer ze binnen uit de voelbak muziekinstrumenten mag vissen waarmee ze daarna muziek maken en liedjes gaan zingen is het helemaal feest en oefent ze met een big smile verder. Maar ook met die grote lach op haar gezicht weet ze Merel nog wel even uit te dagen, ze vind het namelijk ook al gewoon fijn om alleen maar met haar handen door de bak heen te gaan en er van alles uit te gooien, ze heeft dan weer wat nieuwe aanmoediging nodig om daadwerkelijk iets te gaan pakken. Ook had ze geen zin om met de tobii voor een nieuwe activiteit te kiezen, dan draait ze haar hoofd weg en doet gewoon haar ogen dicht, die deugniet. Verder heeft ze wel goed meegewerkt en hebben we ook weer wat nieuwe tips gekregen om het lopen voor haar nog verder te verbeteren, door bijvoorbeeld veel diepe druk op haar benen te geven terwijl ze op een balansbal zit en heen en weer beweegt. We oefenen thuis al regelmatig met de bal dus dat kunnen we dan makkelijk meenemen. Ook hebben ze gemerkt dat wanneer ze aan haar rechterkant lopen ipv links (wij lopen zelf vaak automatisch links van haar omdat we beide rechtshandig zijn) ze rechter loopt en haar rechtervoet waarmee ze meestal op haar tenen loopt beter neerzet. Hier loopt ze steeds maar korte stukjes, dus ook dit is iets waar we thuis verder mee kunnen.
De zonnebril werkte vandaag super in het water. Ze was nu een stuk rustiger dan de laatste keer met haar duikbrilletje. Soms was ze zelfs iets te relaxed en moest ze weer even gemotiveerd worden om niet alleen op Merel of Chabelita te hangen, maar zelf ook echt haar best te blijven doen.

Ook kwam er vandaag opnieuw een andere dolfijn even bij haar buurten, wat een gezelligheid. Ze maakten er meteen een waar spetterfestijn van tijdens het dansen.

Omdat Jileyna zo van snelheid houdt hebben ze daarna nog even dolfijn Bonnie geleend van een ander therapiekindje. Dit is de moeder van Chabelita en op dit moment de enige dolfijn die hard met het surfboard kan zwemmen. Chabelita is aan haar neus geblesseerd en dat moet eerst goed helen voordat ze dit soort stunten weer uit kan halen. Prima oplossing zo en zowel Jileyna als wij hebben er erg van genoten, al vond ze het begin ook wel even spannend.

Als klap op de vuurpijl werden we bij het afscheid voor die dag nog getrakteerd op een prachtige salto van Chabelita i.p.v. de gebruikelijke sprongen.
Als dat geen glimlach op je gezicht tovert weet ik het ook niet meer.

We sloten de dag af op het strand van Jan Thiel, hebben hier bij Zest gegeten, waarbij we heerlijk met onze voeten in het zand van het mooie uitzicht, het lekkere eten, gezellige lampjes en een leuk gezelschap konden genieten. Het werd dan ook iets later dan gepland en op het moment dat we gingen betalen stortte Jileyna ineens letterlijk in van vermoeidheid, ze hield zich helemaal slap en was niet meer van plan om uit haar stoel te komen. Kelvin heeft haar dan ook maar naar de auto gedragen en ze is thuis heel vlot in slaap gevallen.

Vandaag opnieuw weer een hele goede dag gehad, ik denk zelfs wel de beste therapiedag tot nu toe. Ze was ontzettend vrolijk, heeft veel gelachen en heeft niet een keer gemopperd, ondanks dat er behoorlijk veel van haar gevraagd werd. Binnen gingen ze vliegtuigje spelen, ze hadden een heel parcours gemaakt waar zij overheen moest (denk aan verschillende tegels als input voor het voelen met haar voeten, touw en grint) met op het eind een trampoline. Ze kozen hiervoor een liedje uit en dan moest ze het gehele liedje op de trampoline blijven bewegen. De eerste keer vond ze dit best spannend, maar het ging ontzettend goed. Bij de vijfde keer was ze moe en ging ze met een grote zucht zitten. Ze gebruiken dit dan wel als een teken dat ze nu aan het eind van haar kunnen zit, maar geven haar niet meteen haar zin, want uiteindelijk is het de bedoeling dat ze steeds een stukje verder komt en dat ze ook vooral niet aanleert dat ze met dit gedrag meteen niets meer hoeft te doen. Ze gaven dan ook aan dat ze zagen dat het veel van haar vroeg en dat als ze het parcours nog een keer zou doen ze daarna mocht stoppen en dat werkte prima. Ook hebben ze intensief met haar handen en gezicht gewerkt. Ze gebruiken hier vaak een trilstaaf voor. Jileyna accepteerde alles goed en liet alles goed gebeuren. Ze geven haar tussendoor wel steeds wat momentjes rust, zodat ze alle prikkels die door de vibratie binnen komen goed kan verwerken voor ze weer door gaan. Dit heeft ze ook echt nodig, dus ook dit nemen we weer mee voor thuis.
Ook in het water was goed te zien dat ze een goede dag had, we zagen haar veel dansen en lachen. Wat is het toch heerlijk om daarnaar te kunnen kijken.

Haar handen waren rustig en ze gebruikte deze erg gericht. Ze kon de kaartjes goed vastpakken om te kiezen wat ze gingen doen en tijdens het zwemmen stabiliseerde Merel vaak 1 hand (afwisselend met links en rechts) en Jileyna deed dan zelf haar andere hand erbij. Ook had Merel haar een paar keer alleen bij haar middel beet, zodat Jileyna helemaal uit zichzelf beide handen op Chabelita kon leggen en haar vast kon houden. Wat is ze toch al ver gekomen in deze tijd hier.

Ook heeft ze weer goed geoefend met de ringen, de bal, het dansen in het water en kon ze Chabelita goed de handen schudden.

Daarna was het weer tijd om 'tot morgen te zwaaien' en liep ze vlot mee naar de lekkere warme douche (ondanks het mooie weer hier, wordt ze door de lange tijd in het water steeds nog best koud en kijkt ze elke keer weer uit naar die warme douche)

Na de therapie hebben we voor de laatste keer met zijn vijven bij Hemingway geluncht en moesten we daarna afscheid nemen van Mandy en Eric.
Ik heb nog even een workshop gevolgd op het CDTC en Kelvin en Jileyna hebben ze naar het vliegveld gebracht en voor degene die zich afvroegen hoe het tussen Eric en Jileyna is gegaan...ze kunnen na deze vakantie waarschijnlijk niet meer zonder elkaar!