Wat zijn we toch weer trots op Jileyna, ook de terugreis heeft ze weer zo ontzettend goed gedaan. Het lekkere zonnetje hadden we blijkbaar al vooruit gestuurd naar Nederland. Daar sprong iedereen een gat in de lucht voor het eerste beetje voorjaar, terwijl wij op onze laatste 2 dagen geen zonnetje meer gezien hebben in Curaçao. Gelukkig maakt dat daar voor de temperatuur niet veel uit en konden we vrijdag toch nog afsluiten met een laatste plons in het zwembad. Vervolgens begon onze terugreis wat onrustig. Het busje dat ons naar het vliegveld zou brengen kwam maar niet opdagen. Daar sta je dan, bepakt en bezakt in je (te) warme kloffie te wachten tot er wat aan komt. De buurvrouw kwam ons nog even gezelschap houden en hield het hek voor ons in de gaten, terwijl wij nog even wat konden drinken. Toen het ondertussen al 14.00 uur was (het tijdstip waarop we eigenlijk al op Hato moesten zijn) en er nog steeds geen busje te zien was zijn we toch maar even gaan bellen. Ook Jileyna werd er flink onrustig van, we konden natuurlijk niet meer zwemmen en we hadden haar goed verteld dat we weer op reis zouden gaan, dan is al dat wachten natuurlijk maar niets. Een uur later waren we gelukkig toch onderweg en hadden we het geluk de spits nog net voor te zijn, waardoor we vlot naar het vliegveld reden. Daar kregen we in verband met Jileyna’s rolstoel overal voorrang en hebben we nergens in de rij gestaan , waardoor we de verloren tijd gelukkig goed in konden halen en we toch ruim op tijd bij de gate aankwamen. Wat een verschil met Schiphol zeg, waar we de volle drie uur nodig hadden om door alle controles te komen, dit verliep een stuk prettiger. Aan boord hadden we dezelfde plekken als de heenreis en leek Jileyna ook wel weer zin te hebben om naar huis te gaan. Het stijgen, dalen en de turbulentie is voor Jileyna een groot feest. Waar menig volwassene juist die stukjes van de vlucht erg spannend vinden, ligt Jileyna helemaal in een deuk om de kriebels die ze dan in haar buik voelt. Ze is vrolijk, ontspannen en kijkt uit naar een paar uur filmpjes kijken onderweg. Tegen de tijd dat de lampen gedimd worden en het al een paar uur na haar bedtijd is, leggen we haar overdwars over ons heen met wat extra kussentjes en dekentjes die we van de wederom erg behulpzame bemanning hebben ontvangen. Ze heeft bij elkaar nog ruim 3 uur geslapen. Ondanks dat we precies toen ze lekker wegviel de turbulentie invlogen en ze weer overeind moest en bijna een uur haar gordel om moest houden heeft ze in totaal 4,5 uur zonder vermaak heerlijk liggen doezelen. Daarna weer verder genoten van haar filmpjes, totdat net in de laatste 10 minuten van de vlucht de ipad kapot viel. Had ik jullie al verteld dat in de laatste week ook onze (nieuwe) laptop kapot is gegaan?! Nouja met de ipad zaten we op nummer 3, dus gaan we er maar vanuit dat we alle gekke ongelukjes nu wel achter de rug hebben.. Op Schiphol verliep alles nu gelukkig ook erg vlot. In Curaçao hadden ze aan al onze bagage een invalide label gedaan, waardoor naast de rolstoel ook onze koffers als een van de eerste dingen het vliegtuig uit kwamen. We zijn om 06.30 uur geland en iets na 08.30 uur waren we thuis. Al had van ons dit avontuur best nog wat langer mogen duren het voelt altijd ook weer lekker om thuis te komen. Jileyna was het daar in ieder geval mee eens en heeft nog even flink staan dansen door de woonkamer, maar poeh wat valt het daarna toch even tegen. Jileyna heeft dan wel een paar uurtjes geslapen, maar dat konden wij niet zeggen en dan begint in Nederland de dag pas net en kregen we ook nog even een extra uur tijdsverschil kado. We zijn ondertussen flink wat dagen verder, maar hebben het Nederlandse ritme nog steeds niet te pakken. Het normale leven is natuurlijk allang begonnen, Kelvin kon maandag bijvoorbeeld meteen om 04.00 uur al aan de bak, maar ondertussen liggen we ’s nachts nog veel wakker en doen we overdag juist ons best om goed wakker te blijven, want dan slaat de vermoeidheid pas toe. Maar we laten ons natuurlijk niet kennen, we hebben zo ontzettend veel tips en ideeën meegekregen, zodat we meteen aan het brainstormen zijn over hoe we thuis een goed vervolg kunnen gaan bieden op alle mooie ontwikkelingen die daar hebben plaatsgevonden. De mensen om ons heen roepen allemaal steeds wat een verschil ze zien en dat willen we natuurlijk wel vasthouden. We hebben gister van Merel een mooi verslag ontvangen, waarin beschreven staat waar ze daar aan gewerkt hebben en welke materialen er gebruikt zijn en wat ze verder voor Jileyna aanraden. Heb voor volgende week een gesprek op Jileyna’s dagverblijf ingepland, waarin we ook samen met haar groepsleiding en fysiotherapeut gaan bekijken welke taak bij wie past, wat uitvoerbaar is en vooral waar we mee gaan beginnen. Iedereen is in ieder geval ontzettend enthousiast om met haar aan de slag te gaan en ik denk dat Jileyna ook graag wilt laten zien wat ze allemaal al geleerd heeft. Maar eerst kijken we nog even met een goed gevoel terug op deze fantastische reis en kunnen jullie, om het af te leren, nog even meekijken naar een paar foto’s die ze vanuit het CDTC hebben gemaakt tijdens de therapie.