Het is alweer een jaar geleden dat Jileyna haar laatste therapiedag erop had zitten en we krijgen nog regelmatig de vraag hoe het nu gaat en of we nog steeds iets hebben aan wat ze daar geleerd heeft. Het antwoord is ja!
Elke dag zien we Jileyna haar handen gebruiken, ze heeft echt niet ineens weer volledige controle over haar handen gekregen, maar waar deze voorheen nog de hele dag in elkaar verstrengeld waren zien we nu nog steeds veel momenten waarin zij ze rustig op haar schoot legt, ze beide handen stil houdt, ze onze hand vasthoudt, ze met ondersteuning aan haar elleboog haar vork vasthoudt en zelf een hap eten naar haar mond brengt, ze deuren probeert open te maken, wat soms lukt en soms ook niet, ze gericht naar dingen grijpt en ze haar armen om ons heen kan houden voor een hele lange knuffel. Voor sommigen misschien hele kleine dingen, maar voor ons zo bijzonder en voor haar echt iets om trots op te zijn.

Ook heeft de verbetering in concentratie, het langer ergens aan kunnen werken, haar veel gebracht afgelopen jaar. Zo is ze in september voor een uur per dag op een reguliere basisschool begonnen. In dat uurtje heeft ze enorm veel prikkels te verwerken, de lesstof die de meester uitlegt, de drukte van zoveel kinderen om haar heen, de onvoorspelbaarheid van de kinderen en van hoe dat uur eruit ziet. Allemaal dingen waar we haar een tijd geleden nog voor afschermden, zijn nu juist dingen die ze goed aan kan en waar ze enorm van geniet. We zien haar opbloeien wanneer haar klasgenootjes op haar af komen gerend om te vertellen hoe goed ze die dag loopt of om haar alleen maar even gedag te zeggen, we zien haar genieten van de aandacht van al haar klasgenootjes en van het feit dat wanneer daar maar enigszins de ruimte voor is ze vaak in het middelpunt van de belangstelling staat, omdat ze haar allemaal graag willen helpen.
Ze is gegroeid in haar communicatie, zo geeft ze op het kdc de laatste tijd bijvoorbeeld steeds boodschapjes door dat ze van haar in de overdracht naar huis toe moeten schrijven.
We zien het haar ook op meer plekken inzetten, zoals afgelopen week in het ziekenhuis waarin ze zelf aangaf dat het genoeg was geweest en dat ze moesten stoppen (ze moest toen voor het eerst door een pep masker ademen, niets ergs maar is echt even wennen en kost haar veel energie).

En daarnaast gaat ook het lopen nog steeds prima. Wel blijft het erg hard werken voor haar, je bent niet klaar na zo’n intensieve therapieperiode en het gaat de ene dag beter als de andere, dat zal altijd zo blijven. Ook is ze een lange periode ziek geweest. Het begon met een fikse griep (wie heeft die nou niet gehad deze winter?), maar bij haar zorgde dit voor zo’n lage weerstand dat ze er maar niet bovenop leek te komen. Dit werd dan ook meteen opgevolgd door een longontsteking, toen nog een infectie en daarna, alsof het nog niet lang genoeg geduurd had, kwam weer die stomme griep om de hoek kijken. Ze was het ene nog niet te boven en toen had ze het volgende alweer te pakken, alles bij elkaar is ze 3 maanden ziek geweest. Dat hakt er aardig in en op die momenten zie je dat alle dingen die ze het afgelopen jaar geleerd heeft nog geen automatisme voor haar zijn geworden. Als haar gezondheid achteruit gaat doet ze met alle andere dingen ook een flinke stap terug. Het kost haar dan teveel energie om haar handen te gebruiken, om langere stukken te lopen, om haar tobii veel te gebruiken, soms is het zelfs te veel om nog zelf te eten of te drinken. Toch zijn dat ook juist de momenten waarop je extra ziet hoe goed ze haar best doet en hoe graag ze vooruit wilt komen. Zodra ze zich weer wat beter begon te voelen, zagen we de rest ook weer verbeteren. Soms verbazen we ons nog over haar doorzettingsvermogen. Het is na zo’n jaar dus lastig te zeggen wat ze precies aan de therapie te danken heeft en wat door andere omstandigheden en door haar eigen kracht gedaan wordt, maar de dolfijntherapie is hier wel het begin van geweest en heeft haar en ons laten zien wat haar mogelijkheden op dit moment allemaal kunnen zijn. We zijn nog steeds zo blij dat we dit avontuur zijn aangegaan en hebben dan ook alweer nagedacht over een volgende keer, want als je ziet hoe ver ze nu gekomen is, wie weet wat een volgende keer haar weer kan brengen.. We zijn dit jaar eerst nog druk bezig met ons nieuwe huis, waar ze straks op de benedenverdieping een hele mooie eigen plek krijgt, maar wie weet kunnen we volgend jaar of dat jaar daarna weer terug. We blijven geloven in haar mogelijkheden!